238. Pastorałka Po Góralsku

O, Jezusku maluśki kieby rękawicka

albo tyz jakoby kawałecek smycka

A cemuześ nie siedział u Tatusia w niebie,

kie Twój Tatuś kochany nie wyganioł Ciebie?

Tam Ci usługiwali, wciórności, anioły

a tutaj se som lezys jako palec goły.

Tamoś jodoł kukiełke z carnuską i miodem

a tutaj sie zasilos samym tylko głodem.

Tameś pijoł gorzałke z słodką małmazyją

a tutaj sie ocęta samych łez napiją.

Tameś lezoł w pierzynce na złotem łozecku

a tutaj zaś na sianku i w zimnem złobecku.

Józef Szczypka, który zacytował tę góralską wersję Narodzin w swym pełnym takich historyjek i ciekawych opowiadań „Kalendarzu Polskim „ (1979) pisze:  „Ta piękna pastorałka, w której prócz zadumy religijnej czuje się tęsknotę za dobrym świątecznym jadłem oraz –ba! – jeszcze lepszym napitkiem, nie jest za poprawna, gdy wylicza przyjemności niebiańskie, a chyba także, gdy ukazuje sytuację w Stajence. „ W zimnem złobecku”? Mogło się tak wydawać ludziom w czasach rzymskich, lecz już we wczesnym Średniowieczu, „zlobecek” ogrzewały wół i osioł… Inną perełką góralską w Szopce Krakowskiej  była reakcja chłopa na wieść, że jego Kaśka mu umarła:

Ki jej diobeł stoł sie?

Kluski wcoraj zarła

Nie tak mi Kaśki zol,

jak mi klusek luto,

nie zjodłbym ich dzisiok

chowołbym na jutro.

Aha! to na pewno były kluski z makiem i z tym sentymentem to  nawet mógłbym się zgodzić…Dobranoc.IJI